Rozdział 12

Hej wszystkim :)

 Wiem, że dawno nie wstawiłam rozdziału, i że ten jest krótki, ale nie miałam jakoś weny. Było mało komentarzy i jakoś tak mi się nie chciało. Błagam was jak ktoś to czyta to zostawiajcie po sobie ślad. Dzięki nim mam wenę. 

~PauLa

-------------------------------------------------------------------------------------------

…OIOM-u. Przestraszyłem się.

-Panie doktorze co z nią?- spytała Ryd.

-Pani Laura jest w ciężkim stanie. Boimy się, że gdy upadła, to uszkodziła sobie płat w mózgu odpowiadający za pamięć i może mieć amnezje.

-Ale przeżyje?-spytałem.

-Wszystko zależy od dzisiejszej nocy, choć podejrzewamy, że pani Laura przeżyje ma na to jakieś 70-80%.

-A możemy przy niej posiedzieć?

-Tak, proszę bardzo.

-Dziękujemy. – odpowiedziałem równocześnie z Rydel.

-Nie ma za…- lekarz nie zdążył dokończyć, ponieważ na oddział wbiegła wielka gromadka nastolatków. Byli to Riker, Rocky, Ryland, Ratliff, Alex, Avan, Raini, Calum i Vanessa.

-Co z nią?- krzyczeli jeden przez drugiego.

-Spokój!- wrzasnęła Rydel.- Teraz idziemy ją odwiedzić.

Wszyscy ruszyli w stronę sali, na której leżała Laura, lecz lekarz nas zatrzymał.

-Stop! Pojedynczo, albo w ogóle!-krzyknął.- To kto pierwszy?

-Może Ross?- powiedziała Ryd i lekko się uśmiechnęła.

-Dziękuję.- odparłem i pobiegłem do Laury.

 Leżała tam. Miała zamknięte oczy. Spała. Miałem nadzieje, że się obudzi. Musiała się obudzić. Bez niej nie mogłem żyć.

                                                

                                                                ~*~

 Siedzieliśmy już tu od paru godzin, lecz nikt nie chciał nam powiedzieć czy Laura się obudziła. Przypomniałem sobie co powiedział mi lekarz, gdy siedziałem w sali u Laury „Proszę już wyjść. Pani Laura musi odpoczywać Przykro mi, ale nikt więcej już nie może wejść”. Czy ona umiera? Czy w takim razie ja tez umieram? Jak ona umrze to wraz z nią umrze moja dusza? Ona musi żyć.  Już miałem iść do lekarza, gdy podeszła do nas pielęgniarka i oznajmiła:

-Pani Laura obudziła się, lecz ma amnezję. Powinna sobie wszystko po jakimś czasie przypomnieć, lecz nie musi się to stać.

-A czy możemy do niej pójść?- spytałem cicho.

-Tak, proszę.

-Dziękujemy.

 Ruszyliśmy biegiem do sali Laury i wpadliśmy do niej jak tornado. Laura spojrzała się na nas i zrobiła zdziwioną minę. Serce mi pękło. Nie pamiętała mnie.

*oczami Laury*

  Gdy leżałam i próbowałam przypomnieć co się stało, do sali wpadła grupka nastolatków. Od razu rzucili się na mnie. Zaczęli mnie całować i ściskać, lecz pewien blondyn stał cały czas w drzwiach. Gdy poczuł, ze jest obserwowany spojrzał na mnie. Poczułam coś czego nie mogłam określić. Pewną więź, lecz nie mogłam go sobie przypomnieć. Gdy w końcu wszyscy ode mnie odeszli spytałam:

-Prze…e…praszam, a…ale ja was nie pamiętam. Lekarz powiedział mi, że miałam pewien wypadek, i że straciłam bardzo dużo krwi, i…i że przez to mam amnezje.- powiedziałam cicho.

-To nic, skarbie.- powiedział dziewczyna.- Pomożemy ci sobie przypomnieć. Ja jestem Rydel. A to moi bracia: Riker, Rocky i Ryland. A to są nasi przyjaciele: Raini, Calum, Avan, Ratliff i Avan. A to jest twoja siostra Vanessa.

-Cześć wam.- powiedziałam lekko zawstydzona i zwróciłam się do chłopaka stojącego w drzwiach. – A ty to kto?

-A to jest Ross, twój …- Rydel nie zdążyła dokończyć ponieważ Ross spojrzał na nią spode łba.

-Jestem Ross. Brat Rydel i reszty. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi.- powidział słabo.

-Serio? To dlatego.- powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego.

-Co dlatego?- spytał.

-Dlatego to poczułam.

-Co poczułaś?- spytał Ross z świecącymi się ze szczęścia oczami.

-Yy… no jakbym cię znała.- powiedziałam lekko oszołomiona.

-Serio? Pamiętasz mnie? TYLKO MNIE?

-No…t…tak.

Chłopiec spojrzał na siostrę. Ta uśmiechnęła się do niego i zwróciła do reszty.

-To może zostawmy ich samych.