Rozdział 18

  Po skończonej zabawie młodzież poszła na plaże. Opalali się, serfowali… ogólnie świetnie się bawili.

*oczami Rikera*

 Postanowiliśmy pograć w siatkówkę. Miałem być w drużynie z Ross’em, RyRy, Rat’em i Rocky’m , a w przeciwnej Van, Laura, Alex, Avan i Rydel. Calum i Raini postanowili pokąpać się, więc graliśmy bez nich.

 Gdy Vanessa nie złapała piłki postanowiłem się z nią troszeczkę podrażnić.

-Ale z ciebie łamaga.

-Ej, nie śmiej się ze mnie.

-A niby dlaczego??- spytałem podnosząc łobuzersko brew.

-Bo ja… każdemu może się zdarzyć, że raz nie złapie piłki.

-Raz? Tak, raz jak pomnożysz przez 4 i dodasz 2.- prychnąłem.- Jak można być taką niezdarą?

-O nie.. pożałujesz tego!- wrzasnęła i rzuciła się na mnie.

-Powiem ci Rik , że lepiej uciekaj, bo Van weszła w stan ‘zabiję wszystko co stanie mi na drodze’. – powiedziała Laura śmiejąc się.

-Że..ee… co ?! A…ale Van ja sobie żartowałem!- krzyknąłem lekko przestraszony.

-Rik uciekaj!- krzyknął Avan.

 Spojrzałem na Vanessę, która była coraz bliżej i puściłem się biegiem w stronę wody. Dziewczyna zbliżała się do mnie. Deptała mi po piętach … i wtedy się potknąłem, a że Van strasznie się rozpędziła to nie zdążyła się zatrzymać i przeleciała przeze mnie.

                                                                           ~*~

*oczami Alex*

 Haha.. myślałam, że zaraz pęknę ze śmiechu. Nie mogłam z Van i Rik’a. Na pewno będą razem. No nic poszczęściło się jej, a ona tego nie widziała. Przecież, Rik zakochał się w niej. Był w nią wpatrzony jak w obrazek. Zazdrościłam jej. Strasznie. Gdy tak rozmyślałam podszedł do mnie Rocky i uśmiechnął się.

-Hej młoda co tam?

-Jaka młoda ?! Jestem starsza od ciebie. – zaśmiałam się.

-Oj tam tylko 10 miesięcy. No nieważne. Jak się bawisz?

-Jest świetnie. Strasznie się cieszę, że wreszcie wyszłam z Avan’em z tego szpitala…

-Zaraz, zaraz jakiego szpitala?- spytał zaniepokojony.

-Bo.. bo my co roku chodzimy na badania i one trwają parę dni...no i musieliśmy zostać w szpitalu. Nie ważne. Idziemy na lody, albo coś bo zaczynam się nudzić?-spytałam z nadzieja w głosie.

-Pewnie. Za rogiem jest budka z lodami. Najlepsze w całym mieście.

-Oo to musimy tam iść i to teraz.- powiedziawszy to, chwyciłam go za rękę i pociągnęłam w stronę, którą wskazywał tłumacząc mi, gdzie znajduje się budka z lodami.

                                                                          ~*~

*oczami Laury*

  Rik i Van ganiali się w tą i z powrotem jak szaleni. Znudziło mi się już patrzenie na nich, więc postanowiłam się chwilę przejść.

-Laura!- nagle za mną pojawił się Ross.

-Wystraszyłeś mnie.- powiedziałam z naburmuszoną miną.

-Przepraszam. Dlaczego odeszłaś? Coś się stało?

-Nie wszystko ok, tylko miałam już dość siedzenia w miejscu.

-Aha no to spoko. Wiesz tak się zastanawiałem… czy chciałabyś pójść ze mną do kina? Oczywiście jako przyjaciółka.

-Pewnie, czemu nie. – odpowiedziałam lekko zasmucona.

-Wszystko ok?

-Taak, wszystko ok .- choć tak naprawdę serce mi pękało, że Ross już mnie nie kocha.

                                                                          ~*~

  *oczami Rydel*

 Mieliśmy ubaw po pachy. Nie mogliśmy przestać się śmiać. Rik i Van po prostu są dla siebie stworzeni. Muszę pogadać o tym z Rikerem.

-Nad czym tak myślisz? – spytał Avan.

-A tak zastanawiam się co zrobić, żeby Rik i Van byli razem.

-Hmm… myślę, że sami sobie poradzą. – zaśmiał się.

-Serio ? Bo ja jestem świetną swatką.

-Naprawdę ? To kogo byś jeszcze zeswatała? Hmm? – powiedział zbliżając się.

-Alex i Rocky’ego, Ross’a i Laurę, Raini i Calum’a…

-Hmm no to zostałem dla ciebie ja i Ellington. – uśmiechnął się łobuzersko.

-Ell? No coś ty on jest dla mnie jak brat.

-A ja? – spytał z bananem na twarzy.

-Ty? Jesteś… ty… no… no …ty… to znaczy… ja …- nie zdążyłam wydukać nic sensownego, gdyż Avan mnie pocałował.

 Pocałował! Mój pierwszy pocałunek. Było niesamowicie. Nagle odepchnął mnie i zaczął się krztusić. Gdy zabrał rękę z ust zobaczyłam na niej krew.

- O mój Boże! Avan co się dzieję? – zaczęłam płakać.- Alex! Chłopaki! Ratunku!!!

  Upadł. Leżał na ziemi z zakrwawioną buzią. Ostrożnie podniosłam jego głowę i położyłam ją sobie na kolanach. Kołysząc się lekko wzywałam pomocy.

-O jejku Avan! Avan! Rocky dzwoń po karetkę! Szybko.- nagle przybiegła Alex z Rocky’m.

-Alex… ja… ja nie wiem co się stało. Całowaliśmy się no… no i on nagle.. e… zaczął się krztusić. Ja…ja nie wiem … czy ja mu coś niechcący zrobiłam?- wyżalałam się przyjaciółce z łzami cieknącymi po policzkach.

-Spokojnie Ryd. Już cicho. Avan ma raka. Dostał przepustkę, żeby wyjść ze szpiatla, ale… boże Rydel później tobie wszystko wytłumaczy, ale teraz musisz się uspokoić i mi pomóc. Rozumiesz?

-T…tak.